З цыкла «Навасадскае» Каліны куст Абнямоглая восень гучна плача, Не жывецца — сум тужлівы, нястача. Спадыняй слыла, цвіла каралеўнай — Наваражылі вятры пераменаў. Туманоў панурых процьма кладзецца, Хмар мутных грудатых зграя віецца, Расшматалі ўтшчэнт касу залатую, Утапталі ў брудзь красу незямную. Ворашна, золка і ў лесе, і ў полі, Ні крыку, ні смеху – глуш у ваколлі. Надзеі сыйшлі, бы ў блудзе авечкі, Шукай, і ці знойдзеш нават са свечкай? Увысі аб развітальнай навіне — Маркотна курлыкне клін жураўліны. Дзень, хоць і порткі высока падрэзаў, Не той, што ўлетку, скакун ды гарэза. Томна на сэрцы, ламата ва ўсім целе, Мары, і тыя, увырай зляцелі. Яблык падгнілы ледзьве трымаецца, Восень горкай…