-
Прыцягальная сіла велікоднага яйка
Такімі люднымі, як на Вялікдзень, Навасады былі толькі раз у год. Мы, малыя, разгавеўшыся разам з дарослымі, ішлі па сваяках, суседзях збіраць яйкі – так званыя “жачкі”. Навыперадкі выхваляліся, хто займеў іх больш. “Цюкаліся” яйкамі на радасць таму, чыё ўцалела. Здаецца, большай смакаты, як чырвонае яйка, на той час і не было
-
Творческий конкурс «Родина, наследие – моя гордость» в гимназии Дзержинска
Елена Анатольевна призналась и в том, что во многом ее художественный вымысел связан с родными местами. Это нетрудно заметить в ее самой известной книге "Дуб и крумкач". Трехсотлетний дуб и сейчас стоит в Новосадах, бережет спокойствие земляков. Герои рассказов Елены Стельмах "Ленка и Генка", "Иван Бяда", "Хамут", "Страта" также из местных – из дзержинцев
-
Деревня Новосады. Высокая культура «малой» Родины
На нашай зямлі шмат вялікіх і малых паселішчаў, вёсак. Па-рознаму склаліліся іх лёсы. Некаторыя даўно зніклі, іншыя пераўтварыліся ў буйныя цэнтры, расквітнелі. Яны нібы люстэркі, якія адлюстроўваюць стагоддзі жыцця нашага народа. Хочацца глядзець у іх, каб ведаць хто мы, адкуль, што самі перададзім у спадчыну. У Дзяржынскім раёне ёсць вёсачка Навасады. Схаваная за гарой, яна ў струнку выстраілася на ўзвышшы. Гэта месца блізкае майму сэрцу – мая малая Радзіма. Па легендзе, якую запісаў калісьці Карусь Каганец, першымі жыхарамі тут былі тыя, хто выратаваўся ад ворага, які лютаваў непадалёку ў Святым месцы Сцюдзянец. Быццам сведка тых далёкіх часоў — крынічка, якая і сёння сваёй гаючай вадой наталяе смагу кожнага падарожніка.…
-
Карусь Каганец. Имя земляка в истории белорусской нации
«Быў я ўчора ў Навасад… – так пачынае адзін з лістоў да сваёй любай Ганусі Карусь Каганец і спавядаецца перад ёй: “Але толькі праз ашуканства, а гэта так было: сказалі мне, што Ты маеш быці тамака, ну, я верыў і не верыў, аж убачыў, што паехалі з вакзала толькі дзве панны, і цябе між імі, хоч здалёку, я не прызнаў. Так, нацягаўшыся за цэлы дзень, я прылёг, аж прыязджае наш Ясь, каторы ездзіў у Прылукі, так я яго пытаю, каго ён спаткаў туды едучы, а ён кажа, што панну Ганну. Я-то, скарэй апрануўшыся, у Навасады паджгаў, ажно няма там маёй Ганулі. Такая маркота мяне ўзяла, што цэлую ноч адзін па…
-
Творческий портрет поэта
Поэт, как деликатный джентльмен, ушел провожать гостившую Музу....
-
Людміла Круглік. Навасадская крыніца
Калісьці на нашай зямлі Цудоўныя кветкі цвілі. Жыццё між такой прыгажосці Цякло без спрэчак і злосці. Там дрэвы раслі да нябёс, Іх люты не кранаў мароз. Кажуць, аднак у народзе “За шчасцейкам гора ходзіць. ” Ляцелі ў імгненнях гады… Не марыў ніхто, што сюды Загляне паўночны вецер – Зямлі прыгажосць прыкмеціць. Забыліся ўсе праз дзень Пра змрочны, халодны цень… А вецер у край паўночны Да Зімніка шпарка крочыў… Данёс пра звяроў і людзей, І Зімнік у шлях хутчэй Сваіх выпраўляе коней, Каб прыгажосці болей Не ведала маці-зямля. І леднік сышоў спакваля. І вось у змрочнай цішы Замест раслін – ледзяшы. Ды маці-зямля не драмала, У нетрах дзіця гадавала. І цуд.…
